Άγιος Γεώργιος Συλίκου

Ο Άγιος Γεώργιος Συλίκου είναι χωριό στο κέντρο της επαρχίας Λεμεσού στην Κύπρο και απέχει 23 περίπου χιλιόμετρα βόρεια από τη Λεμεσό, 90 χιλιόμετρα δυτικά από τη Λάρνακα, 92 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Λευκωσίας και 70 χιλιόμετρα ανατολικά της Πάφου.

Ένας μικρός οικισμός χτισμένος ως επί το πλείστον με πέτρα, στην αριστερή πλευρά της κοιλάδας του Κούρη ποταμού και σε υψόμετρο 480 περίπου μέτρων, ο Άγιος Γεώργιος Συλίκου είναι μια ένα από τα χωριά της κουμανταρίας όπου η βλάστηση οργιάζει με κυρίαρχη καλλιέργεια τα μαύρα σταφύλια και τη σουλτανίνα, τα σιτηρά, τις χαρουπιές και τις αμυγδαλιές. Λόγω του καλού κλίματος και της κοντινής απόστασης από την πόλη της Λεμεσού, ο οικισμός με τα πλακόστρωτα δρομάκια γνωρίζει οικιστική ανάπτυξη κυρίως από ντόπιους, αλλά και ξένους που επισκέπτονται την περιοχή για να απολαύσουν τη φύση. Τα παλιά οικήματα αναπαλαιώνονται, ενώ νέα εξοχικά σπίτια ανεγείρονται, δίνοντας ζωή στο χωριό, κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Τα παλιά σπίτια είναι διώροφα με μεγάλη εσωτερική αυλή και ανώι με σκεπαστό ξύλινο μπαλκόνι.

Επί Φραγκοκρατίας (1192-1570) στην τοποθεσία που βρίσκεται το ξωκλήσι της Παναγίας της Συρκάς, υπήρχε βασίλειο των Φράγκων που κυβερνούσε μια βασίλλισσα  με το όνομα Ζωγράφου και παντρεύτηκε τον ευγενή Τσιτσιέκη απο το Μονάγρι. Στη νότια πλευρά της εκκλησίας, υπάρχουν μέχρι και σήμερα κατάλοιπα του αμυντικού τείχους της πόλης.

Η κοινότητα Άγιος Γεώργιος Συλίκου που ονοματοδοτήθηκε από το γειτονικό χωριό Συλίκου που είναι μεγαλύτερο και αρχαιότερο, είναι γνωστός και ως Άγιος Γεώργιος Αγκαθιώτης, καθώς σύμφωνα με την παράδοση, επί τουρκοκρατίας, όλα σχεδόν τα γειτονικά χωριά είχαν καταληφθεί από τους Τούρκους, εκτός από το εν λόγω χωριό. Όταν οι κατακτητές πλησίαζαν εδώ, έβλεπαν μια πυκνή βλάστηση από αγκάθια και δεν μπορούσαν να προχωρήσουν με τα μέσα της τότε εποχής. Αν και οι Τούρκοι είχαν οπτική επαφή από μακριά, όταν κατέβαιναν στην κοίτη του ποταμού και ανηφόριζαν προς το χωριό, έχαναν τον δρόμο τους στα μονοπάτια που καλύπτονταν από θάμνους με σκληρά και μακριά αγκάθια.

Στη σύγχρονη ιστορία,  το χωριό πήρε το όνομά του το 1800, όταν ένας βοσκός από τον Άη Γιώργη της Πάφου, εγκαταστάθηκε στην περιοχή, λόγω της αφθονίας σε νερό και των ακαλλιέργητων εκτάσεων. Σταδιακά τα χωριό μεγάλωσε και το 1830 χτίστηκε και η πετρόχτιστη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που είναι και ο πολιούχος της κοινότητας. Ο ναός βρίσκεται στο κέντρο του χωριού και σε αυτόν φυλάσσονται τα λείψανα του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου.

Η νέα επίσης πετρόχτιστη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου είναι οικοδόμημα του 20ού αιώνα και σύμφωνα με την παράδοση, αρχικά ο ναός προοριζόταν να αφιερωθεί στον Άγιο Κωνσταντίνο και την Αγία Ελένη, αλλά οι κάτοικοι τη δεκαετία του 1960, είδαν ένα άσπρο άλογο να περιφέρεται στον περίβολο της εκκλησίας και να εξαφανίζεται. Έτσι, το ερμήνευσαν ως σημάδι ότι η εκκλησία πρέπει να αφιερωθεί στον Άγιο Γεώργιο.

Το ξωκλήσι της Παναγίας της Συρκάς βρίσκεται ανάμεσα στην κοινότητα και τη Συλίκου, 1,5 χιλιόμετρο βόρεια του χωριού και είναι κτίσμα του 1897. Όπως προαναφέρθηκε, η παράδοση θέλει τη Συρκά να ήταν βασίλειο, οι άνθρωποι του οποίου περιέπεσαν σε μεγάλες αμαρτίες και η Παναγία θέλησε να τους καταστρέψει. Ο Χριστός άκουσε το θέλημά της και προσπάθησε με το χέρι του να κλείσει το στόμα της μητέρας του. Η προσπάθεια του Χριστού αποτυπώνεται στην εικόνα που υπάρχει μέσα στο ξωκλήσι και δείχνει το αριστερό του χέρι μπροστά από το στόμα της Παναγίας.

Το ξωκλήσι του Αγίου Παντελεήμονα χτίστηκε στο 2007 και βρίσκεται στα ανατολικά του χωριού.

Ο επισκέπτης στον Άγιο Γεώργιο Συλίκου, θα δει τη χαρακτηριστική ξύλινη αψίδα που υπάρχει στην κοινότητα, το κτίριο του κοινοτικού συμβουλίου και το ιατρείο. Δίπλα, υπάρχει το παλιό δημοτικό σχολείο που έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο και η αυλή του σε κοινοτικό πάρκο που προσφέρει πανοραμική θέα των γύρω χωριών. Μπορεί να απολαύσει τον καφέ του στο κεντρικό καφενείο του χωριού κάτω από το μεγάλο πλάτανο ή λίγο πιο πάνω στην καφετέρια του χωριού. Στην περιδιάβαση του επισκέπτη αξίζει μια βόλτα στο παλιό εργοστάσιο κουμανταρίας και στην παλιά βρύση που τροφοδοτούσε την κοινότητα με νερό.

Ο Άγιος Γεώργιος Συλίκου που συναντάται και ως Άγιος Γεώργιος Κοιλανίου, είχε παραδοσιακά μεγάλη παραγωγή σταφυλιού και ακόμα και σήμερα οι 100 περίπου κάτοικοι ασχολούνται με την κουμανταρία, τη ζιβανία, τις σταφίδες και τον σουτζούκο, όλα χαρακτηριστικά στοιχεία της παράδοσης των ανθρώπων της κυπριακής υπαίθρου.